قهوه

                                                                                

مرادعوت کن به قهوه ای ازچشمهای قهوه ایت

درنی نی نگاهت زندگیم رارقم بزن

باکلامی ویرانه هایم رابساز

فنجان ترک خرده عمرم دردستان توست                                  

تنگنای نفس راجان دوباره ای باید

نوررابه روزنه هایم مهمان کن

تشنگی بس است،عطش راخلق کن

درجشن ستارگان به آتش بازیم بخوان

شاید شراره های عشقت مراازسیاه چاله

                                                 نیستی به هستی نشاند

ژرفا