خدایا از کارت دست نکش

آهنگری بود که پس از گذران جوانی پرشر و شور تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند.

سال‌ها با علاقه کار کرد. به دیگران نیکی کرد؛ اما با تمام پرهیزکاری زندگیش چیزی درست به نظر نمی‌آمد. حتی مشکلاتش مدام بیشتر می‌شد!
روزی، دوستی به دیدنش آمده بود. پس از اطلاع از وضعیت دشوارش به او گفت:«واقعاً عجیب است! درست بعد از این که تصمیم گرفته‌ای مرد پرهیزکار بشوی، زندگیت بدتر شده. نمی‌خواهم ایمانت را ضعیف کنم اما با وجود تمام تلاش‌هایت در مسیر روحانی هیچ چیز بهتر نشده!»

آهنگر بلافاصله پاسخ نداد. او هم بارها همین فکر را کرده بود و نمی‌فهمید چه بر سر زندگیش آمده است!
اما نمی‌خواست سوال دوستش را بی‌پاسخ بگذارد، کمی فکر کرد و ناگهان پاسخی را که می‌خواست یافت.

این پاسخ آهنگر بود:«در این کارگاه، فولاد خام برایم می‌آورند که باید از آن شمشیر بسازم. می‌دانی چطور این کار را می‌کنم. اول فولاد را به اندازه جهنم حرارت می‌دهم تا سرخ شود. بعد با بی‌رحمی، سنگین‌ترین پتک را برمی‌دارم و پشت سر هم به آن ضربه می‌زنم تا این که فولاد شکلی را بگیرد ُ که می‌خواهم. بعد آن را در ظرف آب سرد فرو می‌کنم. به طوریکه تمام این کارگاه را بخار فرا می‌گیرد. فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله می‌کند و رنج می‌برد. یک بار کافی نیست. باید این کار را آن قدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم دست بیابم ...»

آهنگر لحظه‌ای سکوت کرد و سپس ادامه داد:«گاهی فولاد نمی‌تواند تاب این عملیات را بیاورد. حرارت، ضربات پتک و آب سرد باعث ترک خوردنش می‌شود. می‌دانم که از این فولاد هرگز شمشیر مناسبی در نخواهد آمد لذا آن را کنار می‌گذارم.»

آهنگر باز مکث کرد و بعد ادامه داد:«می‌دانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو می‌برد. ضربات پتکی را که بر زندگی من وارد کرده پذیرفته‌ام و گاهی به شدت احساس سرما می‌کنم. انگار فولادی باشم که از آب دیده شدن رنج می‌برد. اما تنها چیزی که می‌خواهم این است: خدای من، از کارت دست نکش، تا شکلی را که تو می‌خواهی، به خود بگیرم ...
با هر روشی که می‌پسندی، ادامه بده، هر مدت که لازم است، ادامه بده... اما هرگز مرا به میان فولادهای بی‌فایده پرتاب نکن!»