رفتن

فرصتی برای آمدن و ماندن نیست  

من و تو باید برویم  

تا ابد تا بینهایت تا خانه 

حٌرم نفسهایمان شب سرد  

                             را میشکند 

تا خدا باید قدم زد 

تا بهار انتظار

تا تولد رسالتی که آبستنیم 

خبر رفتن و رسیدنمان  

هستی را از بیخبری نجات میدهد 

آواز عشق در پسکوچه هامان سر میدهیم   

باید رفت  

برای ماندن، فرصتی نیست 

هدف

بعضی وقتهانمیدونم چی بنویسم برای خودم وبقیه جالب باشه!اونموقع ها که امشب هم یکی از اون شبهاست به خدا میگم میشه بگی چی بنویسم؟بعد اونهم با یک دلبری خاصی میگه فکر کن به نشانه ها فکر کن.امشب داشتم فکر میکردم که اول شعر پژمان عزیز یادم افتاد.ازش متشکرم که بهم اجازه داده تا نوشته هاشو توی وبلاگم بزارم. بعد توی قسمت نظرات یک نظر جالب دیدم که علتی شد برای اینکه در مورد هدف گذاری و هدف داشتن بنویسم از احسان متشکرم که به دنبال یک سوال پاسخی شد برای نوشتن یک مطلب 

البته این مطلب رو توی چند روزه آینده مینویسم و شاید هم یک روز در موردش یک سمینار برگزار کردم،ولی فعلا خدارو شکر که جوابمو داد

.....

دست نوشته هایت، بر دیوار 

سایه ی صدایت حاکم  

جنگ سکوت و فریاد  

در نهانت باران

و پیاپی انفجار افکار قشنگ  

مهتاب یا شمع؟ اصفهان یا تهران؟ 

منطق یا احساس؟ 

تراژدی یا کمدی؟ 

عشق، دروغی بیش نیست 

با صدای شاملو،نان را باید زیست    

                                                                   

                                                     تقدیم به تو که افکارت بر دیوار اطاقم جاریست

عطر باران

حیاط بوی عطر پاییز پارسال میداد                               

که شتابان آمدی

ترا اینگونه بیاد دارم 

بَر ابهام پیچیده چشمانت 

ابرها منتظر بودند  

چه پاییزها با تو می آمد 

چه سایه ها بی تو میرفت  

درمحو بی انتهای نگاهت 

برگ ها چه میکردند؟ 

                    بر درختان آخرین روزهای قشلاق 

و قدیمی ترین زمزمه های باران 

که در رطوبت دور دستت گم بود 

ومن 

    چیزی نداشتم، 

                   آن شب، 

                              شعری نگفتم 

ومن بیاد دارم 

               چیزی بیادم نمانده 

از کهکشان ابر تیره ی شعرهایم 

که در آخرین باغ های خوابت زمزمه کنم 

ترا اینگونه بیادگار دارم 

چشمانت مه آلود بود 

وقتی از بیکران روشن حیاط میگذشتی  

حیاط همچنان بوی عطر پاییز می داد 

که شتابان رفتی 

وحوالی کوچه ی پشتی 

چترها!! 

      مبهوت صدای باران بودند 

ترا اینگونه بیاد دارم..... 

                                  برای (خواهری) که طلسم جانش باشد. 

                        

قدردانی

 

خدایا تو را سپاس که با صدای کالبدم به من یاد آوری کردی که باید سرعت رفتن را کم کنم. خدایا تو را سپاس که در ندای فیزیکم مرا تنها نگذاشتی،در آغوش تو و با نوازشهایت سرپا هستم.

استپ زندگی، باید آهسته و پیوسته رفت تا بینهایت تا او..... 

تو چقدر صبوری و من چقدر کم طاقت 

در مقابل اینهمه دردی که میبینی صبورانه نظاره میکنی ولی  من فقط با چند درد میشکنم.کمکم کن. 

دوستان خوبم سپاس مرا به خاطر اینکه در لحظات درد کنارم بودید بپذیرید. 

هدیه عزیزم،مریم مهربانم،رستمیان جونم،مشایخی دختر شالیزارها،کولیوند پسر کوهستان، محمود پدر غزل که غزل پاکی هستی،ناصر(خشن مهربان) و تمام دوستانی که دور و نزدیک درگیر من شدند. 

پژمان رئال مرسی که به من یادآوری کردی که باید زود خوب شوم و من باید به تو ثابت میکردم تمام گفته هایی را در زمان دردهای تو به تو گفته بودم.

و یک تشکر ویژه از کسی که با رفتنش دانستم که خیلی مانده تا اندازه او شوم و در مقابل شکست و درد نشکنم. 

خدایا به من کمک کن تا قدرتهای درونم را بشناسم تا ضعفهایم را به قدرت تبدیل کنم. 

خدایا در من جاری شو.